Il-politika dwar l-iżvilupp sostenibbli

It-terminu “żvilupp sostenibbli” hu wieħed mill-iktar abbużat fil-lingwaġġ u d-diskorsi politiċi. Nazzarda ngħid li hu terminu abbużat iktar mill-kelma “demokrazija”. Jintuża f’kuntest żbaljat u bħala riżultat jitwassal messaġġ mhux korrett.

Żvilupp sostenibbli jfisser żvilupp li jħares fit-tul, jiġifieri jqis, jikkunsidra u jindirizza impatti fit-tul. B’mod partikolari jfisser żvilupp li jassigura illi r-riżorsi jintużaw bir-reqqa u li l-interessi tal-ġenerazzjonijiet futuri jkunu kkunsidrati. Dan mhux biss materja ta’ interess ambjentali. Imma li l-politika ambjentali, ekonomika, soċjali u kulturali jimxu id f’id. Ifisser li dak kollu li nagħmlu jrid iħares fit-tul u jkun kompatibbli simultanjament man-natura, mal-ekonomija, mal-iżvilupp uman kif ukoll mal-kultura.

L-iżvilupp sostenibbli jirrikjedi li nkunu f’armonija ma’ dak li hawn madwarna, f’kull ħin. Huwa dwar ħajja f’armonija kemm man-natura kif ukoll mal-bnedmin ta’ madwarna. Dan li hawn madwarna nqiesuh bħala parti mill-familja. Hi t-triq lejn iktar dinjità mmirata simultanjament lejn il-qerda tal-faqar u l-ħarsien tal-ambjent kollu madwarna. L-iżvilupp sostenibbli jirrikjedi li l-politika kulturali, soċjali, ambjentali u ekonomika jkunu sinkronizzati. Għax il-ħarsien tad-dinjità umana, l-apprezzament tal-kultura tagħna u l-ħarsien ambjentali huma essenzjali daqs l-iżvilupp ekonomiku.

L-iżvilupp sostenibbli hu fil-fatt żvilupp ibbilanċjat għax suppost li għandu perspettiva wiesgħa ħafna. Huwa għal dan l-iskop li sa mis-snin disgħin, meta għall-ewwel darba daħlet referenza għall-iżvilupp sostenibbli fil-liġijiet Maltin, ir-responsabbiltà politika għal dan il-qasam (fuq il-karta) kienet dejjem waħda diretta tal-prim ministru. Għax fil-prattika tfisser il-koordinazzjoni sħiħa tal-poltiika tal-Gvern u għandha tkun riflessa f’kull qasam, mit-trasport, sal-agrikultura u l-politika marittima.

Huwa minħabba li l-iżvilupp sostenibbli jidħol f’kull qasam ta’ politika li jeħtieġ li responsabbiltà għalih ikun f’idejn membru anzjan tal-Kabinett. Sfortunatament l-ebda wieħed mill-Prim Ministri li kellna ma żamm din ir-responsabbiltà f’idejh u b’mod jew ieħor kollha ddelegaw din ir-responsabbiltà lill-Ministru jew lis-Segretarju Parlamentari responsabbli għall-ambjent.

Ikkonsidra, per eżempju l-politika dwar it-trasport li dwarha ktibt b’mod estensiv tul dawn l-aħħar ġimgħat. Fuq il-karta għandna strateġija nazzjonali dwar it-trasport li tipprovdi kemm għal titjib fiżiku tax-xibka ta’ toroq fil-gżejjer Maltin kif ukoll li jittieħdu inizjattivi speċifiċi biex jonqsu l-karozzi mit-toroq tagħna. Hu ovvju li fejn it-toroq mhux qed jaqdu sewwa għandhom ikunu rranġati. Imma huwa daqstant ieħor ovvju li hemm limitu dwar id-daqs tat-toroq tagħna

Studji mad-dinja kollha juru li jekk il-konġestjoni tat-traffiku ikun indirizzat b’iktar żvilupp tal-infrastruttura tat-toroq, il-problema tkun effettivament posposta u tiċċaqlaq minn triq għal-oħra inkella tkun posposta għal data oħra.

Li nindirizzaw is-sostenibilità tal-politika tat-trasport ifisser li għandna nifhmu dak li hu bażiku għall-mobiltà: il-mobilità faċli minn post għall-ieħor f’kull ħin. Sfortunatament dan mhux qed isir. Dan hu rifless f’numru ta’ kontradizzjonijiet fil-politika tat-trasport. Uħud minnhom diġa iddiskutejthom f’dan l-artikli imma hemm oħrajn bħall-politika dwar l-elettrifikazzjoni u dik dwar il-pompi tal-fuel. Politika dwar it-trasport li tħares verament fit-tul mhiex kompatibbli ma’ policy li tmexxi l-quddiem l-iżvilupp il-pompi tal-fuel. Il-fatt li f’data fil-viċin suppost li nibdew il-proċess tal-elettrifikazzjoni tal-karozzi, mifrux fuq numru ta’ snin, iwassal għal konklużjoni loġika li f’data mhux il-bogħod in-numru ta’ pompi tal-fuel meħtieġa ser ikun wieħed insinifikanti. Ministeru tat-Trasport iggwidat minn prinċipji bażiċi ta’ sens komun kien jifhem dan u jaġixxi b’mod loġiku.

Il-politika dwar l-iżvilupp sostenibbli jeħtieġ li ssir parti integrali mill-istrutturi politiċi li jieħdu d-deċiżjonijiet. Jekk dan isir inkun f’posizzjoni ferm aħjar biex nindirizzaw il-kontradizzjonijiet u dan iwassal għal deċiżjonijiet aħjar fl-interess ta’ kulħadd.

 

Ippubblikat fuq Illum : Il-Ħadd 5 ta’ Mejju 2019

The politics of sustainable development

The term “sustainable development” is one of the most misused and abused in political discourse. I would dare say that it is as misused as much as the word “democracy”. It is generally used in the wrong context, and,  as a result, sends a wrong message.

Sustainable development refers to development which has a long-term view, that is a view that considers and addresses long-term impacts. In particular, it signifies development which ensures that resources are carefully used so that the interests of future generations are taken into consideration. This is not just a matter of environmental concern – it is an intertwining of environmental, economic, social and cultural policy. It means that our actions must take the long-term view and be simultaneously compatible with the forces of nature, the economy, human development and a respect for culture.

Sustainable development is about living in harmony with all that surrounds us, at all times. It is about being in harmony with Mother Earth, with nature and with our fellow human beings. It is treating our surroundings as part of our family. It is the path to dignity, aiming simultaneously at the eradication of poverty and the protection of the planet. Sustainable development requires the synchronisation of cultural, social, environmental and economic policy. Shielding human dignity, appreciating our culture and environmental protection are as essential as economic development.

Sustainable development is, in fact, a balanced approach to development, as its perspective is all-encompassing. It is for this reason that, since the 1990s, when sustainable development first made it into Malta’s statute book, it was retained (on paper) as a direct political responsibility of the Prime Minister. In practice, it involves coordinating all areas of policy and should be reflected in transport policy as much as in maritime or agricultural policy.

Sustainable development permeates all areas of policy and hence requires a senior politician in Cabinet to be in charge. Unfortunately, not even one of our prime ministers assumed direct political responsibility for the matter as, formally or informally, all of them delegated the matter to the Minister (or Parliamentary Secretary) responsible for the environment.

Consider, for example, transport policy – about which I have written extensively in recent weeks. On paper, it is described through the National Transport Masterplan which envisages both physical improvements to the road network as well as specific initiatives to limit cars on our roads. It is obvious that bottlenecks have to be addressed, but it is just as obvious that there is a practical limit to the size of our road network.

Studies all over the world have clearly shown that addressing traffic congestion through expanding the road network has only postponed the problem and has either moved it physically to another area, or else moved it in time.

Addressing the sustainability of transport policy means that we should get to grips with the basics of mobility issues: the movement with ease from one point to another at all times. Unfortunately, this is not being done. This is reflected in the large number of contradictions encountered in the various aspects of transport policy and ranges from the electrification policy to the policy on the development of fuel stations.

A long-term view of transport policy would have easily made short shrift of the fuel service station policy. The fact that the electrification of motor vehicles will shortly commence and will be spread over a number of years, makes it  pretty obvious to one and all that, at the end of the process, the number of fuel service stations required will be insignificant. A Transport Ministry guided by the basic principles of common sense would have easily understood this basic point and acted accordingly.

The politics of sustainable development still needs to be ingrained in the day-to-day policy-making structures. If this is done, we will be in a position to weed out glaring contradictions and, as a result, be in a position to produce policies which promote the interests of all.